Ume, beyaz köpeğinin hikâyesini paylaşıyor: “Fotoğraf okuluna gitmek için evden ayrıldığımda 18 yaşındaydım. Yaz tatilinde eve geldiğimde beyaz bir köpekle karşılaştım. Erkek kardeşim, onu beyzbol kulübü yatakhanesinin oralarda bulup sahiplenmişti. Ailem köpeğin adını Japoncada yatakhane anlamına gelen Ryo koymuştu. Ryo, tam bir dişi köpekti ve ailemin ona bu ismi koymuş olmasına inanamıyordum. Dedem evde köpek olmasından hiç hazzetmezdi. Ryo ne zaman içeri girse, adeta çıldırırdı. Ryo, her gün hiç sıkılmadan evin önünden geçen postacıya deli gibi havlardı. Dedem o zaman da keçileri kaçırırdı. Bir gün kız kardeşimle dedem Ryo’yu da alıp gezmeye çıkmışlar. Kamyonetin arkasında yolculuk eden Ryo hayatında ilk defa bir otomat makinesi görünce havlamaya başlamış. Makineden düşen meyve suyu kutusunun çıkardığı sesten o kadar korkmuş ki altına sıçmış. Köpeklerden korktuğum için Ryo’yu bir süre sadece ince bir dalla okşayarak sevebildim. Ryo artık yaşlandığında bir gece geç bir saatte oturma odasına girdi ve gözlerini babama dikti. Yanına yanaşıp biraz sırnaştı sonra odadan çıktı. Babam arkasından ağladı. Ertesi sabah bir baktık ki ortadan kaybolmuş, dış kapıyı da aralık bırakarak çıkıp gitmişti. Beyaz köpeğimiz karanlık çökünce kendini dağlara vurmuş, bir daha da geri dönmemişti. İşte Ryo’nun sonu böyle oldu.”