Speak The Wind’de Afshar kültürel tarihi ve onun yansımalarını geleneksel bir belgeselci gibi ele almıyor; baktıkça yeni şekillere bürünen kaya parçalarının renkli görüntülerini, 15. yüzyıldan kalma bir Portekiz kalesinin terk edilmiş kalıntılarını ya da her bir hayat çizgisini yüzünde taşıyan erkek ve kadınların portrelerini fotoğraflarken kendi hayal gü- cünün perdesini aralıyor. Bir başka deyişle, “görünmezin hayal gücünün gözünden görünür bir kaydını” tutuyor.

Afshar’ın portreleri sıcağın ve renklerin değişen tonları arasında ahenkle dans ederken karanlığı ve yalnızlığı da selamlıyor. Bir şamanın ağzından dökülen iyileştirici kelimeler görevini usulca ifa ederken onları rüzgârın yönüne bağlı olarak Svahili, Arapça veya Farsça duymak mümkün. Yani bir patikanın hem görsel hem de işitsel izlerini takip ediyor Speak The Wind. Öte yandan kolektif bir gel git gibi. Rahatlama ve kendinden bir parçayı ardında bırakma. İlerleme ve geriye düşme. Gülme ve ağıt yakma. Hayatta kalma ve ölme…