Sergi, “simülasyon ve taklidi küresel kültürün bir paradigması olarak sunan” pek çok sanatçının projesine odaklanıyor. Postmodern dünyada yaratıcılığı nasıl tanımlıyorsunuz?

Bence yaratıcılık, sanat tarihinin başından bu yana daima paylaşma ve kurgulama becerileriyle ilgili olmuş. Temsil ya da betimleme dediğimiz şeyin doğasında var bu: İlkel insanlar mağara duvarlarına av sahneleri çizmiş, böylece çocukları yiyeceğe nasıl ulaşacağını anlayabilecekmiş. Sergide tarih öncesi çağlardan resimler görmeyeceksiniz ama aynadaki görüntünüzün bile kendinizin bir kopyası olduğu düşüncesinden hareketle aklınıza gelebilecek her türlü kopya ve taklit uygulamasıyla –Rönesans’tan bugüne uzanan beklenmedik ve şaşırtıcı örneklerle– karşılaşacaksınız.

Michele mitolojiden, dini ikonografiden ve postmodern felsefeden etkilenirken sizin eserlerinizin ve bakış açınızın daha çağdaş ve dolaysız olduğunu söylemek mümkün. Sergi için nasıl bir ortak zeminde buluştunuz?

Bir yandan, ikimiz de bizden önce gelmiş olanlara saygı duyuyoruz. Diğer yandan kopyanın orijinal olduğu düşüncesinin sadık destekçileriyiz. Tekrarlama ve yayma eylemleriyle ikonografinin ikonlarla buluştuğu, tanınan özgün eserlerin zamansız ikonlara dönüştüğü noktada, tam ortada buluşabiliyoruz.

Sergi, dünyadaki taklit ürünlerin yaklaşık %80’inin üretildiği Çin’in Şanghay kentinde gerçekleştiriliyor. Son dönemde yaşanan Çin-Amerika ticaret çatışmalarını da göz önünde bulundurarak serginin siyasi tartışmaları tetikleyeceğini düşünüyor musunuz?

İnsanların ve gazetelerin sanata verdiği tepkilerin tamamen öngörülemez olduğunu öğrendim ve bence bu iyi bir şey. Serginin siyasi bir tartışmayı ya da en basitinden herhangi başka bir tartışmayı tetikleyip tetiklemeyeceğini bilemiyorum. Fakat tek bir şeyden eminim: Tartışma çıkmazsa başarısız oldum demektir.