On bir yıldır alkol kullanmayan İran asıllı Amerikalı yazar Kaveh Akbar, “Zaman, yenilenemeyen en önemli kaynağımızdır,” diyor.

RÖPORTAJ AYTEN TARTICI

Firdevsi, Şehnâme’de iki kapılı bir han gibi olan yaşamdan şöyle bahseder: “Geçip giden dünya böyledir. İnsanlar ölür ve yas tutmak boşunadır.” İran doğumlu Amerikalı yazar Kaveh Akbar’ın ilk romanı Martyr! (2024)’e yön veren iki temel aydınlanma: ölümün büyük bir eşitleyici olduğu ve onun kaçınılmaz acısının yasını tutmanın anlamsız olduğudur.

Konuşmak için Zoom’da buluştuğumuzda Akbar, Iowa İngiliz Dili ve Edebiyatı ve Yaratıcı Yazı programının direktörü olarak görev yaptığı Iowa City’deki masasının önünde. Sırt ağrılarına yardımcı olması için bir koşu bandının üzerinde yürüyor. Farklı diller arasında gidip gelmeye dair ilgisinin bir göstergesi olarak, üzerinde ‘A’ ve ‘R’ harflerinin ve bu harflerin Arap alfabesindeki karşılıklarının da yer aldığı siyah bir beyzbol şapkası takıyor. Ben ise Santa Fe, New Mexico’dayım, etrafım yuka bitkileri, kırmızı biber yarıkları, çöl söğütleri ve beyaz papatyalarla çevrili. İki yaşındaki kızımın yaprakları kokladığını ve çiçek (‘foo-lau-er’) kelimesini telaffuz etmeye çalıştığını belli belirsiz duyuyorum. Bir Breughel tablosu için orta parmağımı feda etmeyeceğime karar veriyorum.

Kaveh ve ben modern bir aydınlanmanın neye benzeyebileceğini, kendini nereler- de evindeymiş gibi hissettiğini, şehitliğin nasıl daha az gösterişli biçimlere bürünebileceğini ve hayatta kalmanın nasıl başlı başına bir mucize olduğunu konuşuyoruz. Çalışmalarını zaman zaman renklendiren kara mizaha rağmen Akbar iyimser ve kararlı. Zamanımız dolduğunda, alt katta bekleyen eşinin yanına dönmesi gerektiğini söylüyor. Hepimizin bu fâni dünyada bizi tutmaya ve burada geçirdiğimiz süreyi biraz da olsun uzatmaya çalışanların yanına dönmesi umuduyla…